Altıbinbeşyüzaltmışdokuz

Bugün 6569. gün. Küçücük bir mezarlıkta, ölmemek için direndiğim 6569.gün. Bir şey yapmadığım halde, elimde kılıcımla hayata tutunmaya çalıştığım binlerce günden sadece birisi bugün. Oysa yarın diğer günlerden farklı olacak. Yarın, 18. yaş günüm ya da bana öyle olduğunu söylüyorlar. Bunların hepsi saçmalık, hayatta kalmam gerektiği söylendiği için hayatta kalmaya çalışıyorum. Hayat ile ilgili bildiğim her şey bu kadar.

Küflü yerlerin, ıslak duvarların, güneşten yoksun pencerenin bedenimde yarattığı etki ruhumun yanında hiç kalıyor. Bunların son bulma düşüncesi bile çılgınca ve imkansız. Bir hayatın içinde yer alabilmem, adapte olabilmem imkansız. Konuştuğum tek kişi bana yemeğimi getiren muhafız. Bir insanın tenine dokunabilmenin yarattığı hissi hiç yaşayamamak nasıl bilemiyorum.